Z Olą Serwin na wspólny projekt umawiałyśmy się już dawno. Poznałyśmy się przypadkiem (choć ja w przypadki nie wierzę 🙂 ) na Instagramie. Napisała, że bardzo podobają jej się moje prace i może byśmy stworzyły komplet biżuterii wspólnie.

Uwielbiam biżuterię. Uwielbiam rzeczy tworzone ręcznie i z duszą, więc jak mogłam odmówić.

Troszkę to trwało, bo jednak akwarela zachowuje się inaczej pod wpływem żywicy, ale udało się. Na imieniny Ola przysłała mi biżuterię wykonaną z mojej grafiki.

Poprosiłam też Olę, by opowiedziała coś o sobie. 

Od zawsze muszę mieć jakieś hobby i przy czymś dłubać, inaczej mnie nosi. Rysuję, dekoruję pierniczki, lepię z modeliny i masy cukrowej itd. itp..

Manualne wyzwania są moją odskocznią i pomagają mi się skupić, mogę wtedy przemyśleć swoje życie :D. Ale niestety wszystko, co wymaga choć odrobiny precyzji, robię niesamowicie wolno i bardzo się przy tym spinam. Nie cierpię być perfekcjonistką, bo to odbiera radość i wywołuje u mnie stres, nawet przy najmniej istotnych zadaniach. Zmagam się z tym od zawsze. Moja Mama mi kiedyś opowiedziała jak w wieku kilku lat, po godzinie rysowania, moja kartka była prawie dziurawa od używania gumki do ścierania i nic na niej nie było narysowane, bo ciągle nie byłam zadowolona, więc ścierałam i zaczynałam od nowa 😉 To dobrze podsumowuje to jak kiedyś funkcjonowałam. Niedawno odniosłam na tym polu jednocześnie sukces i porażkę 😉 W mojej biżuterii, od pewnego czasu jestem w stanie znieść niespodziewanie pojawiające się bąbelki i inne niedoskonałości, wynikające z tego, że moje ręce nie są w stanie pracować na poziomie nowoczesnych maszyn. Ta moja nowa 'elastyczność’ sprawia, że ta praca jest w ogóle możliwa, bo inaczej sprzedawałabym jedną rzecz w miesiącu i to za kosmiczną kwotę. Z drugiej strony, jeśli chodzi np. o moją nową obojętność w kwestii odpryśniętego lakieru na paznokciach u rąk, to zdecydowanie teraz przesadzam 😛

A tak bardziej prywatnie, to jestem kurą domową, zajmuję się domem i rodziną i lubię być blisko swojego kurnika 😉 Mam 30 lat i trzech fantastycznych chłopaków na stanie (lat 30, 6 i 1). Nie lubię zgiełku dużych miast, imprez i szybkiego życia. Wolę ciszę, spokój i wolniejszy bieg.

Prawdę mówiąc to nie wiem, nigdy tego nie planowałam i ten temat zupełnie mnie nie interesował. Zaczęłam robić biżuterię, po prostu żeby zdobyć parę groszy w czasie studiów. Zainwestowałam 50 zł w pierwszą porcję elementów i pomału się rozkręcałam i nigdy nie sądziłam, że to się przerodzi w coś 'na dłużej’. Najpierw używałam szklanych kaboszonów, ale trochę mnie to nudziło. Później trafiłam przypadkiem na żywicę. Zaczęłam od zatapiania w niej kaszy gryczanej, maku, cukrowej kolorowej posypki do ciast, kruszonych muszli, przeróżnych brokatów i różnych innych, dziwnych rzeczy ;). Po pewnym czasie chciałam spróbować czegoś nowego i jako, że kierunek studiów (architektura krajobrazu) sprawiły, że wychodząc na zewnątrz, mimowolnie zwracałam uwagę na rośliny, zaczęłam wyszukiwać i suszyć różne maleństwa, które potem chciałam utrwalić w żywicy. Pierwszy udany wisiorek był chyba ze stokrotką 😉 Bardzo mi się spodobało, ale z różnych przyczyn musiałam zrezygnować z pracy z żywicą na kilka lat. W 2020 r. do niej wróciłam, tym razem na serio i od tamtej pory nieustannie eksperymentuję.